Bartosz Fabiniak: Kiedyś grałem jako obrońca

Rozmowa z Bartoszem Fabiniakiem, bohaterem meczu z Kolporterem Koroną Kielce.
Z Koroną obroniłeś rzut karny. A może po prostu zostałeś trafiony piłką?
- (Śmiech) Podobno nie ma obronionych rzutów karnych, są tylko źle strzelone. Prawdę mówiąc, wybrałem róg, w który się rzucę, jeszcze zanim doszło do strzału. Cieszę się, że dobrze wybrałem. Ale w mojej karierze często broniłem jedenastki.
Mogłeś zasnąć po meczu?
- Nigdy nie mam problemów ze snem. Po powrocie do domu wszystkie emocje opadły błyskawicznie. Żałuje jedynie, że nie było w domu rodziców. Kilka dni wcześniej wyjechali na urlop i nie mogłem podzielić się z nimi radością z dobrego występu. Odebrałem natomiast mnóstwo telefonów i SMS-ów z gratulacjami.
Zawsze bronisz w koszulce z krótkim rękawem. To jakiś przesąd?
- Czuję się bardziej swobodnie. Nie wiem, czy to jest przesąd, ale przywiązuje do tego dużą wagę. Nie pamiętam, kiedy ostatnio broniłem w bluzie z długimi rękawami. Miałem z tym małe problemy przed meczem z Koroną. Początkowo sędziowie nie chcieli dopuścić, bym zagrał w mojej koszulce z krótkimi rękawami. Niby nieprzepisowa. W trybie awaryjnym został sprowadzona druga, z długimi rękawami, a której jednak nie za bardzo chciałem grać. Padł pomysł, by obciąć w niej rękawy, ale na szczęście nie trzeba było się do tego posuwać. Po rozgrzewce arbiter zgodził się na występ w starym stroju. Ulżyło mi, ponieważ w niej debiutowałem w I lidze i traktuje ją jako szczęśliwy amulet.
Zawsze chciałeś być bramkarzem?
- Gdy byłem jeszcze dzieckiem, przychodziłem na treningi Energetyka Gryfino i przyglądałem się wszystkiemu z boku. Tak się zaczęło. Gdy rozpocząłem treningi, mój pierwszy trener Bogdan Stasiak stwierdził, że jestem materiałem na niezłego bramkarza i tak zostało. Przez długi okres czasu byłem bramkarzem w grupie o dwa lata starszej, a w swoim roczniku grałem jako obrońca. Futbol to rodzinna tradycja. Mój dziadek i tata byli związani ze Stalą Stocznia Szczecin. Ojciec grał nawet w II lidze. Teraz jest bardzo dumny z tego, że zaszedłem wyżej od niego. Czasami w żartach mu dokuczam z tego powodu.
Masz jakiś wzór bramkarski, na którym się wzorujesz?
- Mam nadzieję, że kiedyś zbliżę się do poziomu, jaki prezentuje Gianlugi Buffon z Juventusu Turyn.
Powoli stajesz się idolem kibiców Pogoni. Podołasz wyzwaniu?
- Jest mi bardzo miło, że jestem pozytywnie odbierany przez publiczność. To bardzo ważne i na pewno pomaga w pracy i podczas treningów. Czy podałam? Jeśli będę regularnie grał, to na pewno.
Czy na wzór Radka Majdana zrobisz sobie tatuaż z herbem klubu?
- (Śmiech) Może kiedyś? Prawdę mówiąc, nie zastanawiałem się nad tym. Nie mam żadnego tatuażu i pewnie w najbliższym czasie mieć nie będę.
O miejsce w składzie Pogoni rywalizujesz z Borisem Peskoviciem. W jakim elemencie jesteś od niego lepszy, a w jakim gorszy?
- Boris ma większe doświadczenie, ale ciężko mi wskazać, czym mnie przewyższa. Na pewno nie wzrostem, ponieważ ja mam lepsze warunki fizyczne. Uważam, że dużo w ostatnim czasie skorzystałem, trenując razem z nim. Nasze wzajemne stosunki układają się bardzo dobrze i Boris służy mi radą. Nie wyczuwam też z jego strony zawiści, że to ja teraz bronie.
17 września Pogoń zagra w Szczecinie z Legią Warszawa i…
- Wiem, o co chodzi. Tak się złożyło, że tego dnia wypadają moje urodziny. Jeśli trener Pietrzak postawi na mnie, to postaram się sprawić sobie świetny prezent urodzinowy. Dobra gra z tak wymagającym przeciwnikiem może być dobrym momentem na przełom w mojej krótkiej przygodzie z pierwszoligową piłką.